天真,故乡永不弃

其一

几岁苍山能见老,今已中年,再会初时貌。

花草枯荣应未晓,谁觉毛发时时掉。

物是人非清梦杳,呆愚痴儿,幸在光明道。

只恨人间风月少,怎知世事无乖巧。

其二

茫然回首已无根

大山森,小乡村

记忆无新,唯有梦中寻

试问人间多苦难,敌不过,恨双亲

举樽把酒向黄昏

院深深,叶纷纷

愈久弥坚,仅剩异乡真

云雾拨开出日月,何所幸,有文君

天真,故乡永不弃
<section>
<section>
<section>


天真,故乡永不弃
<section>
<section>
<section>


天真,故乡永不弃
<section>
<section>
<section>


天真,故乡永不弃
<section>
<section>
<section>


天真,故乡永不弃
<section>
<section>
<section>



分享到:


相關文章: